Wcielonym wszystkim od dawien dawna
Stokrotnym Czuciem na łez przepaścią
Bieguny dobra i zła – w skrajnościach
Ciało mym dzbanem, wodniczym zewem
W Źródle Przedwiecznym me narodziny
Wodospad Szczęscia odwiedzam z rzadka
Bywalcem jestem Jaskini Dennej
Rekreacyjnym gościem w zaświatach
Wodnik wcielony – to Prawda o mnie
I Święta Trójka wskroś artystyczna
Twórca natchnionej Sztuki Millenium
Początek z końcem na supły wiążę
Radości czerpać – najwyższym celem
Sensem Istnienia – taplać w Kreacjach
Kto mi zabroni być najprawdziwszym
Takim jak Duch mój chce się przejawiać?
Rozjaśniam mrok swój lepiąc Poezję
Jak śmieć odrzucam Serca niesnaski
Do szuflad Jaźni wkładam Mądrości
Barwę słownictwa zmieniam w liryczność
I turystycznie zwiedzam obszary
W teren tajemny chętnie zapuszczam
Czasem przemierzam Świat Eteryczny
Słusznie nazwany Erą Wodnika
W wymiar przyszłości skaczę jak żabka
Fizyczny jest on w swym realiźmie
Ponawiam zejścia w Przepaści Ludzkość
Której systemy związują ręce
Gdy na swej drodze spotkam Człowieka
Autentycznego, bez brzydkich masek
Wzbiera się we mnie Nadzieja płonna
Z wielką przyjaźnią bratam się wtedy…
Jakby Przybyszem był prosto z Plejad
Co się zabłąkał w ciemnościach Ziemi
