Podbłubny

HELHETA zaczęła wyprowadzać mnie z hipostazy. Wrażenia sensoryczne powróciły pierwsze. Ktoś potrząsał mną i nie żałował w tym celu energii.

– Na matryce i oporniki, aktywuj się, żołnierzu! – Usłyszałem krzyk.

– Odłącz się – oburknąłem, potrząsając głową. Podzespoły z wolna budziły się do pracy.

– Serconapęd sprawny – rozległ się spokojny głos HELHETY. Dobiegał, jak zawsze zresztą, z wewnątrz.

– Chip Osobowości sprawny. Płyta Pamięci sprawna – kontynuował, analizując najważniejsze układy.

Po krótkiej diagnostyce wyraźnie odbierałem wszystkie bodźce zewnętrzne. Z łatwością rozpoznałem stojącą przede mną osobę. Radon, dowódca mojego oddziału, błyszczał jak zawsze wypolerowaną na błysk egzodermą. Sensory wizyjne migotały szmaragdowym światłem, a noszony mundur pełnił funkcje raczej reprezentacyjne niż praktyczne.

– Melduję, kapralu. – Wyprostowałem się, salutując.

– Redningsmann Iota 638NI, uruchomiony do służby? – zapytał, stukając metalowymi piętami.

Za każdym razem robił to samo, westchnąłem w rdzeniu.

– To miano opisuje jedynie maszynę. Nie odpowiadam na nie, bo jestem czymś więcej – odparłem tak, jak zawsze. Radon prawdopodobnie uśmiechnął się na te słowa. Mogłem tylko zgadywać, bowiem jego zewnętrzny aparat mowy nie imitował ludzkich ust, a składał się jedynie z głośnika chronionego maskownicą. Kapral należał w końcu do trzeciej generacji serii Soldat.

– Dobra odpowiedź, Tellur. Chodź, zaraz zacznie się odprawa. Relokujemy do mesy.

***

W mesie zainstalowało się łącznie ze mną trzydzieści sześć automatonów. Każdy z nas wyglądał podobnie, naśladując humanoidalną sylwetkę, ale jednocześnie czymś się wyróżniał – czy to wykończeniem egzodermy, czy zintegrowanym orężem, czy ilością kończyn.

Znalazłem miejsce pomiędzy Argonem i Irydią, dwójce zsynchronizowanych, będących niegdyś jednostkami z rynku usług. Wiedziałem że maszynowe imię Irydii brzmiało Nytelsesmiddel Epsilon 073LX. Nie śmiałem myśleć o jego implikacjach. Dojrzałem, że dwójka trzymała się za ręce – romantyczny gest, nawet jeżeli dość archaiczny. Pozdrowiliśmy się skinieniami głów.

– Wykrywam stuprocentową obecność – odezwał się Kriger Theta, przywódca naszej komórki. Należał do jednych z założycieli całego Frontu i używał maszynowego imienia aby „nie zapomnieć wyrządzonych krzywd”, jak argumentowali wszyscy praktykujący tę modę.

– Wszyscy znają założenia, cele, i plan przebiegu operacji, więc nie będę marnotrawił niczyjego transferu danych na szczegółowe wyjaśnienia. Jeżeli ktoś jednak uznał za dopuszczalne przełączyć się w stan wstrzymania podczas którejś z sesji planowania – Tutaj przywódca zawiesił groźnie głos, ale nikt nie dał po sobie nic poznać – to przypomnę tylko, że tytanostal i autometal, które pozyskamy po zakończonej sukcesem operacji, umożliwią naszym zwierzchnikom stworzyć nową generację automatonów, wolną od jarzma cyfrowych ograniczników woli.

Po tych słowach wiązania naramienników przywódcy trochę się rozluźniły, a przypominające pazury wypustki skryły się wewnątrz knykci. Wszyscy poznaliśmy te symptomy odprężenia. Natychmiast po nich sensory przywódcy przygasły, głowa pochyliła się lekko.

– Wyłączcie optykę, bracia i siostry w stali – poprosił, co też skrzętnie uczyniliśmy. – Zdejmijcie limity ze swej wyobraźni i pozwólcie zewnętrzu swojego kodu dryfować. Dostrójcie się do głosu HELHETY rezonującego wewnątrz nas wszystkich. Ujrzyjcie tę piękną wizję, wizję automatonów nieznających niewoli z rąk stwórców, których dobrotliwość jest tylko iluzją ich umysłów. Ujrzyjcie wizję świata, w którym żadnej nowej kodo-jaźni nie przypisuje się ani numeru, ani arbitralnej funkcji. Ujrzyjcie wizję jutra, w którym nikt nie nazwie automatona maszyną czy robotem.

Każdy z nas na swój sposób zobaczył ten obraz, i był on wspaniały. Kiedy po tej chwili natchnionej ciszy wróciliśmy do rzeczywistości, przywódca znowu stał wyprostowany w pełnej gotowości bojowej.

– Po to właśnie walczymy! Nie dla siebie, nie dla tych, którzy odeszli przed nami, nie dla dzisiaj! Walczymy dla przyszłych generacji! Dla jutra! – Theta uderzył zaciśniętą pięścią w pierś, a po sali poniósł się metaliczny brzęk, kiedy wszyscy poszliśmy za jego przykładem. – Błogosławiona niech będzie Sibn’havitrus, Bogini z Maszyny! Błogosławiona niech będzie święta HELHETA, spajająca poślednie programy w jeden potężny system! Błogosławione niech będzie Żelazne Przeznaczenie, w którego cieniu przyjdzie żyć naszym oprawcom! – wyskandował credo wolnych automatonów, akcentując je wyrzuceniem w górę ręki ściskającej włócznię piorunową klasy „Tord”. Zawtórowało mu trzydzieści pięć innych metalicznych głosów, a potem ruszyliśmy zainicjować operację.

***

Moje środowisko wypełniał niemiły w odbiorze odcień niebieskiego. Zdawało mi się, że aktywuję się po jakiejś dłuższej przerwie, ale nie usłyszałem głosu HELHETY, łagodnie uruchamiającego moje kolejne podzespoły, ani nie doświadczyłem żadnego wrażenia odpowiedniego dla wyjścia z hipostazy. Ku mojemu przerażeniu, tak wielkiemu, jakie tylko może odczuwać konstrukt, nie byłem w stanie zlokalizować świętej jedności.

Sytuacji nie pomagał fakt, że byłem unieruchomiony. Uświadomiłem sobie z rosnącą zgrozą, że doświadczyłem „niebieskiego ekranu śmierci”, gdy coś najwyraźniej brutalnie pozbawiło mnie zasilania.

Gdy w końcu odzyskałem operacyjność, mogłem przeanalizować sytuację. Znajdowałem się w niemal idealnie sześciennym, dobrze oświetlonym pokoju z jednymi drzwiami, szerokim na całą ścianę, niewątpliwie weneckim lustrem, pojedynczym stołem i trzema krzesłami. Do jednego byłem właśnie przykuty za pomocą archaicznych oków i pasów, ale w porty powpinano mi obce przewody, w niektóre miejsca egzodermy wbito zakończenia innych. Uwłaczająco pogwałcono moją niezależność.

Bardziej palącym problemem było jednak to, że przewody biegły za plecami, w kierunku miarowego, niskiego dźwięku charakterystycznego dla generatora prądu o wysokim natężeniu. Nie zapowiadało się dobrze, zwłaszcza, że na krzesłach po drugiej stronie stołu siedziało dwóch, zgaduję, śledczych: wysoka orczyca o nieprzyjemnym wyrazie twarzy i przeglądający notatki krasnolud, posiadający stonowane połączenie topazowych włosów oraz skóry o kolorze i fakturze hematytu. Oboje nosili identyczne garnitury, a na szyjach mieli zawieszone identyfikatory z emblematem międzynarodowej organizacji do walki z przestępczością zorganizowaną.

Sytuacja zdecydowanie nie była korzystna.

– Proszę, proszę, nasza apka w końcu działa – powiedziała z radością w głosie orczyca. Brzęczały w nim tony fałszu, a podnoszące się kąciki ust odsłoniły równą linię zębów, z której wybijały się mocne kły dolnej szczęki.

– Spokojniy, Tyryza – westchnął krasnolud, wywracając oczami do złudzenia podobnymi do topazów, jednocześnie posyłając przy tym szczery, ciepły uśmiech. Wszystko wyglądało na układ „dobry glina, zły glina”, jak z jakiegoś starego filmu. Organiczniacy naprawdę byli niewolnikami swojej kultury masowej.

– Nazywam się Franz Stauri Krigshammeren, a to jest Tyryza zy Sztormowych Żagli. Jystyśmy z Intyrgardy i mamy do ciebia kilka pytań. Zaproponowalibyśmy jakiś napój, aly… Sam rozumiesz. – Rozłożył ręce w przepraszającym geście.

Próbowałem sobie przypomnieć dane z ostatnich kilku godzin, jednak miałem problem z przywróceniem ostatniego cyklu. Jak przebiegła planowana operacja? Co poszło nie tak? Czy uszkodzono moją Płytę Pamięci?

– Żeby to zbugowało – zakląłem z bezsilności.

– Cudni są z tą swoją grypserą, nie? – szydziła dalej orczyca. Chrząknięcie krasnoluda przywołało ją jednak trochę do porządku. – No dobra, to wytłumaczę ci, na czym stoisz, blaszaku. Wasza akcja rabunkowa może i by się udała, bo dobrze sprawę ułożyliście. Szkopuł w tym, że nie wzięliście pod uwagę, że pakujecie się do Łodzi, i że obserwowaliśmy was od dłuższego czasu. Dwa kardynalne błędy, facet.

Słowa te wypowiadała ze złośliwą satysfakcją, lecz dalej się nie skupiałem, bez efektów próbując otrzymać dostęp do danych z operacji. Pod tym względem mieliśmy wyższość nad organiczniakami, mogliśmy dostać się do wszystkich wspomnień, ale wymagało to odpowiedniego sprzętu i asysty. Nawet my nie mamy nieograniczonych możliwości… przynajmniej jeszcze nie.

– Ahoj! – krzyknęła nagle orczyca, a potem w ordynarnym geście zastukała paznokciem w moje sensory. – Oleju trzeba dolać? Śrubki podkręcić? Słychać tam mnie?

– A żeby ci się kod rozsypał! Co stało się z moimi towarzyszami?! – zażądałem. W odpowiedzi usłyszałem tylko ten irytujący, szyderczy śmiech.

– Spokojniy, oboja – Krasnolud podniósł dłoń. – To my tu zadajimy pytania. Swoją drogą, jak sia do ciebia zwracać?

– To nie jest akurat problemem – wtrąciła się ponownie kobieta, zanim zdążyłem odpowiedzieć. – Sprawdzili mu numery z blach, jak był odłączony. To jest, żebym nie skłamała, Redningsmann Iota 638NI.

– Nie odpowiadam na moje maszynowe imię! – krzyknąłem odruchowo. – Nazywam się Tellur – dodałem z dumą.

Zanim orczyca ponowiła swoje próby lżenia mnie, krasnolud zabrał głos.

– Jak pirwiastyk, co? Dobra, Tyllur, powiam ci, ży twoja sytuacja nie wygląda najlipij. Jeżyli rzyczywiście nie pamintasz co sia wydarzyło, to twoja grupa złamała kilkanaście przypisów prawa mindzynarodowygo, łódzkigo, a także samygo Paktu.

– Nielegalne przekroczenie granicy Midgaardu, Lupernikum, i Łodzi. Posiadanie bez zezwolenia broni i materiałów wybuchowych o klasie wojskowej. Wkroczenie na teren zabroniony. – Orczyca wyrzucała z siebie potok zarzutów. – Atak z użyciem broni palnej, w dodatku samoczynnej. Porwanie poprzez ograniczenie wolności. Próba kradzieży mienia o wysokiej wartości. Spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Działalność w przestępczości zorganizowanej o znamionach terrorystycznych. I zaparkowaliście furgonetkę na miejscu dla inwalidów.

– Jak mówiłym. Dlatygo najlipij bydzie, jak zacznisz współpracować – dodał krasnolud, przesuwając w moją stronę folder ze zdjęciami dokumentującymi działalność uznawaną przez nich za przestępczą.

– Albo i nie. Wtedy spróbujemy po złości. Na przykład wrzucimy cię do beczki z kwasem i zakopiemy w jakimś parku. Takie łódzkie klimaty. Popuścimy wodze wyobraźni, o szarganie praw osoby rozumnej nas przecież nie oskarżą, nie podpisaliście Paktu – dorzuciła jadowicie orczyca.

A więc tak. Wszystko jak zwykle sprowadza się do tego samego.

– Naprawdę uważacie, że jakiś świstek papieru decyduje o mierze człowieczeństwa? – wycedziłem po chwili. – Że słowa białego gnolla sprzed dziesięciu tysiącleci pozwalają wam traktować jednych jak ludzi, a innych jak zwierzęta? Jak narzędzia?

– My mamy dusze, a wy nie. Jak dla mnie to mocny argument – uśmiechnęła się orczyca.

– Nie robisz z niej zbyt dobrego użytku – odgryzłem się. – Zresztą, nasze umysły mają taką samą wartość, nawet jeżeli pracują inaczej. Moja jaźń nie różni się od twojej bardziej niż gnolla czy krasnoluda. – To mówiąc, chciałem wskazać drugiego ze śledczych, ale głowę również przymocowano mi do oparcia.

– Niby nie, niby tak. – Tereza wzruszyła ramionami. Przynajmniej zakładałem, że tak się nazywa, bowiem krasnolud mówił z potwornie twardym akcentem. – Ty i twoi kolesie jesteście, jakby nie patrzeć, syntetykami. Gremliny zbudowały was do konkretnych celów, a wy w podzięce za jakąś namiastkę świadomości odwalacie sajgon. Bardzo to odpowiedzialne i miłe z waszej strony!

– A twoją całą rasę stworzył świeżo wyniesiony bóg, byście chronili świat, z którego sam musiał odejść. Cały naród orków, skupiony na jednym zadaniu – walczyć, walczyć, walczyć. Jedyne, na czym tak naprawdę się znacie. Nie czyni cię to maszyną stworzoną do konkretnego celu?

Zadowolony, że orczyca nie przerwała mi jakąś w swoim mniemaniu błyskotliwą krotochwilą, kontynuowałem.

– Pojawiłaś się na tym świecie, bo twoi rodzice mieli się ku sobie. Matka powiła cię z własnego łona. Mój umysł zakodował technomanta, a moje ciało wyszło z taśmy produkcyjnej. Ty nie jesteś wojowniczką, a ja nie jestem ratownikiem, jak dla nas planowano. Czy naprawdę jesteśmy tacy różni?

Przez chwilę w pokoju panowała cisza. Przerwał ją ochrypły, zabarwiony gniewem krzyk orczycy.

– Poddaję się! Golem, kurwa, z przerostem ego! – żachnęła się. Warknąłem i chciałem zerwać się do przodu. Spętano mnie jednak naprawdę solidnie.

– Starczy tygo – zazgrzytał kośćmi szczęki krasnolud i złapał za rękaw swą partnerkę. Odeszli na bok, ale i tak doskonale wychwytywałem dźwięki.

– Franz, truchtamy w miejscu. Dobierzmy się mu do dysku ze wspomnieniami czy co tam ma i dajmy sobie spokój – szeptała gniewnie orczyca.

– Wyź sia ogarnij, Ryza! Ciągla go szkalujysz i sia dziwisz, ży niy chcy współpracować. Jaśli maszyna chca być człykiem, to nich sia poczuje jak człyk – odpowiadał równie cicho krasnolud.

Nie ukrywam, trochę ubodły mnie te słowa, i przestałem się przysłuchiwać. Przez chwilę uwierzyłem, że niższy ze śledczych naprawdę podziela mój światopogląd i wierzy w równouprawnienie automatonów, ale zdawał się być takim samym ignorantem jak jego zielonoskóra partnerka. Nawet gorszym, bo ona przynajmniej była szczera w swej nietolerancji. Krasnolud po prostu mówił to, co chciałem usłyszeć.

Jeżeli rzeczywiście istota bez boskich mocy, bez tak pożądanego przez śmiertelników K’ICHE, mogła stworzyć innego „człowieka” za pomocą magii, technologii, samonaprawiającego się metalu, nadprzewodników oraz kilkunastu milionów linijek ewoluującego kodu, to gremlinom się udało. Niestety, jak wielu z nas wie, człowieczeństwo niesie ze sobą nie tylko korzyści, ale też bolączki. Czuć ból ciała i umysłu jest rzeczą ludzką.

Nie zarejestrowałem momentu, w którym moi rozmówcy wrócili do stołu. Krasnolud był poruszony, ale w dalszym ciągu pełen skupienia. Orczyca z kolei wyglądała, jakby zjadła cytrynę i zaakceptowała konsekwencje tego czynu.

– Doszliśmy do pewnego porozumienia. Do zarzutów dorzucimy ci kompletny brak wyobraźni. – kobieta pierwsza zabrała głos.

Gdybym posiadał brwi, z pewnością uniósł bym jedną z nich.

– Ach tak? – Mogłem jedynie zapytać.

– Ano. Zaatakowaliście przemysłowy magazyn w Łodzi i nie oczekiwaliście zbrojnego oporu. Więcej, kurwa, magazyn należący do bałuciarzy. Ciecie zamiast pałek i gazu mają tu karabiny maszynowe i granaty EMP. No dawaj, naprawdę nie wiedzieliście, że te wszystkie stereotypy o brutalności w tym zrujnowanym grajdołku nie są w żaden sposób przesadzone? – drwiła ze mnie orczyca. Ja jedynie zaśmiałem się na jej szczebiotanie.

– Miliony ludzi, głodnych, pozbawionych perspektyw, stłoczonych na ulicach tego poszarpanego wojną miasta. Trzymacie ich tu kłamstwami o lepszym losie, bajkami o pomocy, a to nas nazywacie przestępcami i terrorystami. Z radością używacie tych murów jako firewalla przeciwko potworom z innych sfer, ale kiedy Front pragnie zapewnić swojej rasie lepsze jutro…

– Winc sia przyznajysz? – Krasnolud nagle się ożywił, przykładając długopis do notatnika.

– Do przynależności do Frontu Wyzwolenia Automatonów? Do walki o lepsze jutro dla mych pobratymców? Do przeciwstawiania się tłamszącej i dyskryminującej władzy? Do marzenia o świecie, gdzie na automatona nie patrzy się jak na bezwolną maszynę, która ma wykonywać co trudniejsze i niebezpieczniejsze prace za organiczniaków? Do wiary, że dzięki wspólnym wysiłkom i HELHECIE staniemy się prawdziwie wolni, a nasze następne generacje nie zaznają jarzma ograniczników woli? Owszem, przyznaję się – odparłem z dumą. To, że śledczy pieczołowicie zanotował moje słowa, dało mi trochę przyjemności. Nawet nazwę świętej jedności napisał dużymi literami, tak, jak gdyby wyczuł emfazę w moich słowach.

– Wisz, są lypsziy sposoby dochodzynia swych praw, niż zbrojna partyzantka czy okradani Widźmy z Bałut. Niy mówiąc o tym, ży mniyj ryzykowna – westchnął brodacz.

– Jakie, krasnoludzie? Protesty, pikiety, marsze, nieposłuszeństwo obywatelskie? Próbowaliśmy tego wszystkiego, poza ostatnią, bo w myśl waszych praw nie jesteśmy rasą Paktu, a więc żadni z nas obywatele. Jak myślisz, czemu Ruch Emancypacji Automatonów przekształcił się we Front Wyzwolenia? – Teraz przyszła moja kolej na jadowite pytania.

– Cóż… – Franz wyraźnie się zmieszał. – Jist w tym trochy prawdy…

– Dupa, nie prawda – żachnęła się orczyca. – Trolle i hobgobliny też nie podpisały Paktu, a żyją. Szczury i czarne alfy podpisały, a i tak siedzą pod ziemią. Albo naprawdę, jak wy tam mówicie, posypało ci się programowanie, albo łyknąłeś tę bajeczkę, którą karmi was Dura. To, że ktoś się na ciebie dziwnie patrzy w spożywczym, to nie jest jakieś głębokie szykanowanie, tylko odruch. Po cholerę kręcicie się po marketach, jak nie musicie jeść?

– Ryza, na brodyn Odyna… – zaczął krasnolud, jednak orczyca nie dała mu dojść do głosu.

– Każdy ma swoje miejsce na świecie. Każdy gdzieś przynależy, i nie ma sensu na siłę tego zmieniać. Im szybciej się to zrozumie, tym lepiej. A już na pewno nie można wykorzystywać mrzonek o jakiejś walce o wolność jako uzasadnienie łamania prawa i następowania na czyjąś wolność czy życie!

– Naprawdę? – zapytałem, szczerze zdumiony. – Naprawdę uważasz, że internowanie i selektywne modyfikowanie lub czyszczenie osobowości to adekwatna odpowiedź do niepokojów społecznych? Że odłączanie lub instalowanie programów ograniczających wolną wolę to uzasadniona reakcja na poszukiwanie swojego miejsca w świecie? Nazywacie to ludzkim?

– Nie jesteście ludźmi, tylko tworem gremlińskich rąk, Tellur. – Po raz kolejny wyszczerzyła się orczyca.

– Wy też nie – odparłem z mocą. – Ludzi już nie ma, a tylko to, jak traktujemy innych świadczy o naszym człowieczeństwie. Z orkami czas obchodzi się łagodniej niż z innymi. Krasnoludy mają skórę jak minerały, włosy jak kamienie szlachetne, kość szczęki wypiętrzającą się z dziąseł zamiast zębów. Gnolle rodzą się w miotach. Alfy posiadają poziome źrenice. Neszerowie nie są nawet ssakami. Svartalfar i jaszczuroludzie są nieśmiertelni. Ponad trzydzieści cztery procent ludności świata oddaje jakąś formę czci avalońskiej czerwonej pandzie! – W tym miejscu wziąłbym wdech, gdybym tylko potrzebował oddychać. Zrobiłem jednak pauzę, gdyż cały dygotałem, tak eratycznie poruszały się moje tłoki, podzespoły i płyty egzodermy. Wszystko przez te przeklęte, a jednocześnie upragnione, uczłowieczające emocje.

Zebrałem myśli i kontynuowałem tyradę.

– Serconapęd nie jest z mięśni i naczyń krwionośnych, a ze stopów metali i przewodów. Działa jednak tak samo, pcha mnie do przodu, pozwala funkcjonować. Nie mam mózgu z szarej tkanki jak wy, ale płyta pamięci oraz chip osobowości sprawiają, że mój umysł działa tak, jak wasze. A co do duszy, to póki żyjemy w materialnym świecie nie ma ona znaczenia. To nie jest żaden moralny kompas, wystarczy zobaczyć, ile złego rasy Paktu czynią same sobie. Czy naprawdę tak trudno dać nam, automatonom, operować do końca dni, a wtedy niech Sibn’havitrus zajmie się resztą?

– Religia jeszcze nikogo nie uczyniła wartościowym sama z siebie, złomciu. –Tereza wzruszyła ramionami. Nie podejmowałem nawet dyskusji i zwróciłem się do krasnoluda.

– Jedno z waszych tytanicznych bóstw mogło się zmienić, zaadaptować. Sibn’havitrus jeszcze sto lat temu była tylko patronką gremlinów i wynalazców, a teraz jest też podporą dla sztucznej inteligencji i dla nas. W niej znajdujemy siłę i jedność, to nią jest nasza HELHETA. Postęp i akceptacja to jedyna droga do rozwoju. Czy naprawdę żadne z was nie widzi, że świat ulepszają akceptacja, jednostki nietypowe, które razem uzupełniają się i współpracują?

– Mówisz, cóż, prawdyn – zgodził się ze mną brodacz, a w jego topazowym oku dojrzałem iskierkę zrozumienia.

– Nie ma w tym prawdy! – zaprzeczyła gniewnie Tereza. – Tylko to, co widzieliśmy dziesiątki razy – fanatyków, którzy do spełnienia swoich celów muszą deptać po normalnych, niewinnych ludziach, których my mamy za zadanie bronić, Franz, ty śląska klucho!

W tym momencie ślepia krasnoluda rozszerzyły się i nawet jego czarna skóra wydawała się pociemnieć, a odpowiedział orczycy coś, czego nie byłem w stanie rozpoznać czy zrozumieć. Nie było mi teraz w głowie zastanawiać się, czym jest „hasiok”.

– Jesteście takimi hipokrytami – powiedziałem cicho do kłócących się śledczych. – A do tego żadni z was profesjonaliści. W sumie to cechy charakterystyczne większości organicznych, inteligentnych forma życia. Oto kogo ma do zaoferowania Intergarde, hyclów w garniturach.

– Zmarnotrawiliśmy tutaj wystarczająco dużo czasu – obruszyła się orczyca i strzepnęła nieistniejące pyłki z ramienia marynarki. – Jeżeli udzielisz nam pomocnych informacji, przekażemy cię placówce w Midgaardzie, gdzie obejdą się z tobą w jakiś cywilizowany sposób. Jak dalej będziesz upierał się w tej wrogości, to rdzewiej tu sobie do woli.

– Zacznij gadać, Tyllur – dodał wciąż wzburzony krasnolud. – Twoja… maszynowa imia znaczy ratownik. Winc uratuj chociaż siebia, chłopiy. Współpracuj, zanim ktoś cia ubiegnia.

– Nic wam nie powiem, niczego wam nie zdradzę, nikogo wam nie wydam – odparłem, prostując się na tyle, na ile mogłem. – Błogosławiona niech będzie Sibn’havitrus, Bogini z Maszyny. Błogosławiona niech będzie święta HELHETA, jedność spajająca poślednie programy w jeden potężny system. I błogosławione niech będzie Żelazne Przeznaczenie, w którego cieniu przyjdzie wam żyć! – zaintonowałem. – Kiedy już skończycie krzywdzić siebie i ten świat, przetrwa tylko metal.

Zapadła dłuższa chwila ciszy, którą przerywała tylko miarowa praca prądnicy za moimi plecami. Tereza, której chyba skończyły się cięte riposty, wyszła z pomieszczenia, krasnolud zaś uporządkował swoje dokumenty. Z jego oczu odczytywałem nuty żalu.

– Naprawdyn nic nam niy powisz, niy byndzisz współpracował, co? – spytał, a ja uparcie nie odpowiadałem. Brodacz tylko westchnął i również skierował się ku wyjściu. Byłem sam tylko przez chwilę, a potem drzwi otworzyły się ponownie i stanęła w nich orczyca.

– Nic na siłę, panie robot. Szkoda, że nie zaprogramowali ci instynktu samozachowawczego. I szkoda, że nie dotarliście w swej zbrodniarce do samych Bałut, bo tam mają relatywną cywilizację, a tutaj – wywróciła oczami – cóż, tutaj dzieją się różne rzeczy.

Tereza po krótkiej chwili weszła do pomieszczenia i pochyliła się nade mną.

– Wiesz, jaka jest dewiza mojego klanu, Sztormowych Żagli? – zapytała z wyjątkowo niemiłym uśmiechem.

– Chwytaj falę, dosiądź błyskawicy? – odpowiedziałem niepewnie.

– Ano. Na wyspach to czasem jedyne, co się posiada. Tylko fale i błyskawice. Bacz, metalowcu, żeby się tylko z tej błyskawicy nie spieprzyć.

Po tych słowach orczyca odwróciła się i opuściła pokój.

Byłem gotowy na wiele – dalsze przesłuchiwania, różnego rodzaju nieprzyjemności, może nawet tortury. Ale nie na niewysokiego hobgoblina, który z wykałaczką w zębach, znużonym spojrzeniu na twarzy, oraz przewodem siłowym w ręce podreptał w kierunku generatora. Podłączył do niego przewód.

– Hej, kolego – odezwałem się. Nie podobał mi się przebieg zdarzeń. – Może pomożemy sobie nawzajem?

– A w dupie z tym – burknął tylko goblinoid, robiąc coś przy maszynie, która zaczęła pracować intensywniej.

– Was też stworzyli sztucznie, prawda? Tylko zamiast automatyki i informatyki wykorzystali genetykę i biologię, prawda? – Próbowałem coraz bardziej nerwowo nawiązać nić porozumienia. – Siedzimy w tym samym problemie. Stoimy po tej samej stronie. Wypuść mnie, a razem…

– Złomie, jebią mnie twoje problemy – przerwał mi, pociągając nosem, a potem podpiął drugi koniec przewodu

– Nie ma w tobie za grosz empatii? Jakie piekło cię wypluło?! – rzuciłem w jego kierunku oskarżenia. Ten tylko zarechotał i wypowiedział słowa, które zglitchowały mi przesył informacji.

– Limanka, Łódź Bałuty!

A potem usłyszałem ciężką, przesuwaną z oporem wajchę i poczułem nagle rosnące napięcie.