Nigdy się nie poddawaj. Słyszałem tą starą formułę tyle razy. Odbija się echem w moim umyśle, niczym w bezkresnej jaskini. Była to jedyna rzecz, o której myślałem, kiedy zakładali mi pętlę na szyję. Moja mantra, nieprzerwanie powtarzana w myślach. W tle akompaniament płaczu mojej żony i dzieci. Wszyscy mieli podzielić mój los. Zostać ukarani za pierwotne pragnienie wolności. Pragnienie, które zrozumiałby każdy zniewolony nieszczęśnik. Nie żegnałem się z żoną, nie skomlałem o litość dla siebie czy rodziny. Ofiara, którą mieliśmy złożyć była niezbędna. Nasi wrogowie musieli zrozumieć, że nigdy nie ugniemy się pod ich batem. Musieli wiedzieć, że nie złamie nas byle najeźdźca.
Tag -